Teksty.
Zygmunt Gorazdowski (1845-1920)
prezentuje J. Em. kard. Marian Jaworski
Zygmunt Gorazdowski urodził się w Sanoku 1 listopada 1845 r. Wzrastał w rodzinie, gdzie były wysoko cenione i respektowane zasady religii katolickiej, w szczególnym klimacie cierpienia i ludzkich doświadczeń. Sam od wczesnego dzieciństwa ciężko chorował na płuca. Po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu podjął studia prawnicze na Uniwersytecie we Lwowie, które przerwał na drugim roku wstępując do Seminarium Duchownego we Lwowie. Po ukończeniu teologii, ze względu na tragiczny stan zdrowia, dopiero do 2-letniej intensywnej terapii otrzymał święcenia kapłańskie 25 lipca 1871 r. w katedrze lwowskiej.
Przez pierwsze sześć lat posługi kapłańskiej pracował jako wikariusz i administrator w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowcach, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie. Już w tym czasie dał się poznać jako człowiek posiadający wyjątkowy charyzmat duszpasterskiej i charytatywnej służby. Tak np. w czasie szalejącej w Wojniłowie epidemii cholery, z zupełnym zapomnieniem o sobie spieszył chorym z pomocą, a zmarłych - mimo wielkiego niebezpieczeństwa zarażenia - własnymi rękami wkładał do trumny. W pierwszych latach kapłaństwa w trosce o duchowy rozwój powierzonych mu wiernych opracował i wydał drukiem Katechizm dla ludu, Rady dla młodzieży, publikował stosowne artykuły i podejmował szereg innych inicjatyw apostolskich oraz na rzecz pomocy ludziom ubogim i cierpiącym.
Od 1877 r. rozpoczął niezwykłą działalność kapłańską i dobroczynną we Lwowie. Najdłużej, bo ok. 40 lat pracował w parafii św. Mikołaja. W tym czasie obok pracy duszpasterskiej podjął w wielu szkołach pracę katechetyczną. Również angażował się w pracę wydawniczą i redaktorską. Wydał kilka edycji Katechizmu, opracował i wydał katolickie Zasady i przepisy wychowania dla rodziców i wychowawców i inne pozycje o tematyce religijnej i społecznej. Założył też Towarzystwo Bonus Pastor dla kapłanów. Nade wszystko jednak zadziwiała jego działalność charytatywna. Żarliwość kapłańska i heroiczna miłość do bliźnich, zwłaszcza ubogich i cierpiących sprawiła, że ks. Z. Gorazdowski z niezwykłą gorliwością duszpasterską i apostolską podejmował wciąż nowe inicjatywy na rzecz ludzi potrzebujących pomocy. Jako sekretarz Instytutu Ubogich Chrześcijan zainicjował czy wprost ufundował we Lwowie szereg dzieł chrześcijańskiego miłosierdzia takich jak: Dom pracy dobrowolnej dla żebraków, tanią Kuchnię Ludową, Zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, Internat dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego, Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, katolicką, polsko-niemiecką Szkołę św. Józefa. Do prowadzenia powyższych dzieł powołał dnia 17 lutego 1884 r. zakonne Zgromadzenie Sióstr św. Józefa. Zgromadzenie to idąc ściśle po linii charyzmatu swego Fundatora, do chwili obecnej prowadzi szereg zakładów wychowawczych, angażuje się w pracę katechetyczną i oświatową, podejmuje służbę wśród chorych, cierpiących, ubogich różnorakim rodzajem ubóstwa w 8 krajach świata.
Sługa Boży zmarł w opinii świętości we Lwowie 1 stycznia 1920 r. i pozostał w pamięci wiernych jako lwowski Apostoł Bożego miłosierdzia, zwany Ojcem ubogich, księdzem dziadów którego jedynym pragnieniem było: być wszystko dla wszystkich, aby zbawić choć jednego.