Tłumy, które spotykał Jezus były znękane i porzucone. Brak pasterza to nie tylko brak zabezpieczenia, ale też brak celu. Dzisiejszy człowiek ma często podobny problem, żyje porzucony – nie ma celu w swoim życiu, a to co ma, często nie przynosi mu już radości. Jezus posyłając swoich uczniów nadaje im życiowy cel. Ten cel nie jest realizowaniem i poszukiwaniem siebie. Jest służbą na rzecz drugiego człowieka.

Dzisiejsza Ewangelia może być okazją do tego, by zapytać siebie o wytrwałość w podążaniu za Bogiem i do modlitwy o nią, zwłaszcza w sytuacjach wątpliwości. Czy nie tylko Jezusa przywołuje, ale potrafię za Nim iść? To z chodzenia za Jezusem bierze się postawa wiary i zaufania.

Łatwo jest mówić, a trudniej wypełniać. Wielu nazywa się uczniami Chrystusa, ale niewielu w codzienności podąża Jego drogami. To o tych, którzy wiarę deklarują, ale nie wprowadzają w czyn Jezus mówi dziś, że budują na niepewnym fundamencie. Bo może im się wydawać, że słowami zbliżyli się do Boga, tymczasem ich serce wciąż jest od Niego daleko i w momencie próby nie będą mieli się do czego odwołać.

Jezus wchodzi w naszą codzienność, ale nie epatuje sobą, zajmuje ustronne miejsce, byś mógł sam wybrać Jego obecność. Czasami ten wybór wiąże się z trudem, czasami wielkim trudem – równym wciąganiu na wysoką górę człowieka sparaliżowanego.

Gorycz i zniechęcenie zaś jest skutkiem ciągłej gonitwy za tym, czego nie masz i może nigdy mieć nie będziesz. I jeszcze jedna prosta lekcja z dzisiejszej Ewangelii: chcesz poznać Boga? Wpatruj się w Jego Syna – Chrystusa. Bóg jest dokładnie taki sam!

Spróbuj spojrzeć na potrzebujących lub trudnych ludzi wokół siebie w ten sposób: oni są mi pomocą do spotkania z Bogiem. Oni są mi pomocą do życia według słów Ewangelii.

Adwent to czas, kiedy i w naszej codzienności piękne słowa, mają przerodzić się w działanie, po to by faktycznie „Słowo stało Ciałem” i by w tym, co zwyczajne nie stracić tego, co piękne.